Connemara.

Przepiękny i dziki teren na zachodnim wybrzeżu Irlandii, w Hrabstwie Galway. Rejon ten jest ograniczony od północy przez Zatokę Clew, od południa Zatoką Galway, a od wschodu Jeziorem Corrib i Mask.

Co sprawia, że zasługuje ona na wyróżnienie? A to, że czuć tutaj tradycyjną, utrzymującą swoje dziedzictwo kulturowe Irlandię. Jeśli ktoś chce posmakować tradycyjnych irlandzkich dań lub posłuchać irlandzkich sesji muzycznych to koniecznie musi się tu wybrać. Organizowane są tutaj między innymi Conemara Mussel Festival lub Connemara Walking Festival – na ten festival macie jeszcze szansę dołączyć, odbywa się w tym roku od 3 – 5 maja.

Natomiast ja wybrałam sie tutaj by zobaczyć  ‚Savage Beauty’  (jak to nazwał Oscar Wide).

Ostatnio przekonuję się coraz bardziej, że Irlandia ma przeróżne oblicza. Jest ona wyspą z różnorodnym terenem i przepięknym  krajobrazem tylko trzeba się po niej dobrze rozejrzeć. Korzystając z okazji, że zmiany w życiu wyszły mi nawet na dobre i mogę śmiało planować jakiś wyjazd. Dlatego też ruszyłam się z tej swojej wioski i przeniosłam się na weenkend w przepiękny zakątek zachodniej części wyspy.  Tym razem dołączyły do mnie aż dwie koleżanki.

Park Narodowy Connemara.

Niegdyś obecne tereny Parku stanowiła część Kylemore Abbey Estate i Letterfrack Industrial School, reszta terenów należała do osób prywatnych. Południowa część Parku była kiedyś własnością Richarda (Humaity Dick) Martin, który pomógł założyć Towarzystwo Zapobiegania Okrucieństwu wobec Zwierząt na początku XIX wieku. Obecne tereny parku są w całości własnością państwa.

Park Narodowy Connemara został założony i otwarty dla publiczności w 1980 roku a jego teren obejmuje około 2000 hektarów!! Znajdują się na nim góry, bagna, wrzosowiska, łąki i lasy. To właśnie połączenie tego wszystkiego robi niesamowite wrażenie.

W czasie jazdy do Letterfrack Diderah opowiedziała mi o Twelve Pins Challenge (inna nazwa to The Twelve Bens Challenge). Jest to wyzwanie zdobycia 12 szczytów w Narodowym Parku Connemara w ciagu jednego dnia!!! Całość ma aż 28 kilometrów. Należy wejść między innymi na Benbaun (729m), Bencorr (711m)  Bencullagh (632m), Benbrack (582m) i Muckanaght (654m). Natomianst najniższa z gór Benglenisky ma 511m npm.

Tak więc miłośnik górskich spacerów na pewno znajdzie tutaj coś dla siebie!

Ja szczególnie upodobałam sobie jedną z gór o dzwięcznej nazwie – The Diamond Hill czyli Diamentowe Wzgórze  (442m).

Diamentowe Wzgórze.

Szlak na Diamentowe Wzgórze ma około 7 km i 400 m w górę. Zaczyna się w Letterfrack przy Centrum dla odwiedzających Park Narodowy Connemara. Trasa szlaku jest bardzo dobrze oznakowana i podzielona na trzy części. Całość może zająć od 2 do 4 godzin, zależy od kondycji i tempa. Nam zajęło ok 4 godziny ponieważ musiałyśmy się często zatrzymywać by przeczekać silny podmuch wiatru.

• Żółta –  Sruffaunboy 1,5 km.
• Niebieska – Lower Diamond Hill 3 km.
• Czerwona – Upper Diamond Hill 3,7 km.

W niższej części góry trasa szlaku to utwardzona żwirowa droga, drewniany deptak nad torfowiskiem i kamienne schodki.

Szlak prowadzi wzdłuż przyrodniczego Sruffaunboy, a następnie rozgałęzia się w kierunku szczytu. Najpierw należy wejść na zachodni grzbiet wzgórza, który jest wąską płetwą kwarcytu o długości około pół kilometra.

Ze szczytu możemy spoglądać na wyspy Inishturk, Inishbofin i Inishshark oraz na Górę Tully (356m).

Na północnej i wschodniej stronie Dimond Hill można podziwiać widok na wspomiane wyżej Twelve Pins, Mweelrea i Connaught. Również na północnej stronie w dole widać gotyckie wieże Kylemore Abbey znajdujące się nad Jeziorem Kylemore oraz inne szczyty z The Twelve Pins Challenge (Benbaun, Bencorr,Benbreen, Bengrower).

Letterfrack.

Przyjechałyśmy tutaj w piątek wieczorem, po drodze podziwiałyśmy przepiękny zachód słońca nad Jeziorem Inagh. Zatrzymałyśmy się w hostelu Letterfrack Lodge, w któtym miałyśmy trzy osobne i bardzo wygodne łóżka, własną łazienkę a do naszej dyspozycji była również duża kuchnia z wyposażeniem. Koszt 2 nocy za 3 osoby to 100 euro (bez wyżywienia).

Miałyśmy fantastyczne plany, jednak pogoda okazała się im mniej przychylna. Owszem prognoza pogody pokazywała deszcz i wiatr, ale nie aż taki. Chciałyśmy wyruszyć na szlak z samego rana by mieć resztę dnia na inne miejsca, jednak bardzo padało i udało nam się dojechać tylko na plażę Renvyle Beach.

Prognoza pogody pokazywała mi, że deszcz ma się skonczyć między 12-13 godziną, więc wszystkie trzy wróciłyśmy do hostelu. Faktycznie o 12 godzinie pogoda zaczęła się rozjaśniać a o 13 byłyśmy już w drodze. Zza chmur zaczęło wyglądać słońce jednak pozostał silny wiatr!!!

O ile przejście pierwszej części szlaku poszło bez problemów, o tyle wejście na szczyt okazało się nie być aż takie łatwe. Wiatr od strony zachodniej dmuchał tak mocno, że dziewczyny trzymały sie skał i czasem nie można było nawet zrobić kroku. Musiałyśmy zakryć sobie twarze bo ciężko było złapać oddech. Dziewczyny miały nawet chwilę zwątpienia i chciały zejść spowrotem, ja jednak stałam przy swoim; chciałam powoli wejść na szczyt.

Na górze było już łatwiej, tutaj właśnie zatrzymałyśmy sie na chwilę by podziwiać Kylemore Abbey. Wiatr nie wiał już tutaj aż z taką siłą dlatego miejscami gdy był spokój nadrabiałam szybko by dołączyć do dziewczyn przede mną.

Schodząc po stronie wschodniej również można było podziwiać piękne widoki. Ścieżka z kamieni była bardzo łatwa do przejścia, tak więc zejście zajęło nam o wiele mniej czasu.

Poza przepięknym widokiem ze szczytu moją uwagę zwróciły również wrzosy porastające całe wzgórze, niestety jeszcze nie zakwitły. Wyobraziłam sobie jednak widok tego wzgórza całego w pieknych fioletowych wrzosach … to byłby dopiero widok, dla którego bardzo chętnie bym tutaj wrociła!!!